حسینیه واژه ها 3 از کودکی با " یا حدین " در دلمان حسینیه ساختیم

پشت جلد کتاب این متن آمده است : کوچک بود ؟ نه ! نبود ؛ فهم همه ما را که روی هم بگذارند شعاعی از عظمتش هم در حیطه درکمان نمی گنجد . زبان سخن گفتن نداشت ؟ داشت ؛ من در کربلا زبانی فصیح تر از زبان او نیافتم . چه شیوا و زیبا پیام حسین علیه السلام را در گوش عالم زمزمه کرد ! کودک بود ؟ نه ! بزرگان ، همه در محضر او احساس کوچکی که نه ، احساس نیستی می کنند . پس که بود ؟ علی بود . اصغر ، نه عنوان کوچکی اش ، نه نشان کودکی اش بود . به او اصغر گفتند چون زمان توقفش در عالم کوتاه تر از همه کربلاییان بود .

بخشی از کتاب را مطالعه بفرمایید :

صفحه 16 :

اصغرم ! زندگی از نگاه اینها نفس کشیدن و تکان دادن دست و پا بود و مرگ ، توقف تپش قلب در زندان سینه . اما تعریف پدرت از زندگی با آنچه اینها به نام زندگی ، دل بدان بسته بودند از زمین تا آسمان هفتم ، تفاوت داشت . از نگاه حسین علیه السلام زیر پرچم یزید نفس کشیدن مرگ تدریجی و کشته شدن در راه مبارزه با یزید ، زندگی حقیقی . حسین علیه السلام ، زندگی را به زنده مطلق گره زده بود و آنان زندگی را دم و بازدم ، معنا می کردند . زندگی حسین علیه السلام با آنچه اینها مرگ می نامیدند ، آغاز می شد و مرگ که از منظر حسین علیه السلام آغاز زندگی بود ، خط بطلانی بود بر روی زندگی آنان . زندگی حسین علیه السلام ریشه در آسمان داشت و آنان با آسمان ، غریبه بودند و تنها مکان قابل سکونت برایشان زمین بود . پدرت مردم را به زندگی دعوت می کرد و آنها راه پدر را منتهی به مرگ می دیدند . حسین علیه السلام زندگی را معنای دیگر بندگی می دانست و اینان به نرخ روز ، بندگی می کردند ؛ یعنی هر روز تفسیر جدیدی از بندگی می تراشیدند تا مبادا مزاحم زندگی روزمره شان شود .