پیوند جان و جانان

نماز و نیایش ، دو بال مرغ دل برای پرواز تا آشیانه تقرب است . نماز ، راه وصال است و نیایش ، زبان وصل . آنان که دل به نماز بسته اند و پیوسته سرود نیایش را زمزمه می کنند ، حقیقت هستی را دریافته اند . بی نمازی ، بیگانگی از حقیقت و محبت است و لب فروبستن از نجوا با خدای مهربان ، محرومیت از شیرین ترین تجرب های معنوی است . کتاب پیوند جان و جانان ، در چهار فصل ، می کوشد چهره زیبای نماز و نیایش را به نظاره بنشیند و خدای نماز و نیایش را بستاید .

بخشی از کتاب را مطالعه بفرمایید :

قنوت :

دستم خالی است ؛ نیازم را در آن ریخته ام و پیش تو دراز کرده ام . زیبا است در برابر تو ایستادن و دست های گدایی را بر دامان مهرور و رحمتت آویختن . من بنده شرمسار تو ، و تو پروردگار مهربان من . بنده را کدام حالت ، خوش تر از حالت گدایی ؟ دست های خالی ام را به سوی تو می آورم تا برکتی از مهربانی های بی دریغت سرشار کنی . قنوت من در نماز ، گواه من است در روز رستاخیز که من خواستم و گریستم و از پای طلب ننشستم . بگذار قیامت شود و مرا حساب رسی ؛ آن روز دست های خود را به سوی آسمان دراز می کنم و می گویم : خدایا ، تو خود گواهی که من چشم را برای گریستن می خواستم و پا را برای ایستادن در محراب و دست را برای قنوت . پس بر من رحم کن که جز تو پناهی ندارم .