دیدم که جانم می رود

نویسنده کتاب حاضر خود از دوستان صمیمی شهید و از رزمندگان و جانبازان دفاع مقدس است . 

او در آغاز مختصر از تولد و کودکی شهید مطالبی را بیان می کند سپس در 43 نوشتار بعد ماجرای آشنایی و فعالیت هایشان را در آغاز انقلاب در مدرسه ، جبهه و پایگاه را تا شهادت بیان می کند .

این کتاب روایت رفاقت نویسنده و شهید از سال 58 تا سال 61 در مسلم بن عقیل است . 

کتاب حاضر در 264 صفحه نگاشته شده است و به همراه آلبوم عکس توسط انتشارات شهید کاظمی به چاپ رسیده است .

« اکثر روزها ، از مدرسه جیم می شدم و همراه حامد قاسمی ، حسین و دو سه تای دیگر از بچه های محل ، به جلوی دانشگاه تهران می رفتیم . به قول بچه ها :

"انقلاب باعث شد تا پای ما از کلاس سوم راهنمایی به دانشگاه باز شود ؛ البته نه برای تحصیل ، که برای خنثی کردن حرکات موزیانه ی گروهک هایی که از آن جا به عنوان پایگاه استفاده می کردند ! "

یکی از همان بعد از ظهر های سال 58 ، هنگامی که از جلوی کوچه ای واقع در خیابان بیهقی رد می شدیم تا سر چهار راه سی متری نارمک سوار اتوبوس شویم ، حامد گفت :

- وایسا یکی از بچه ها هست که خیلی دوست داره بیاد دانشگاه .

دقیقه ای بعد هردو به سر کوچه آمدند . سلام و علیک سردی کردم ؛ حامد را به گوشه ای کشیدم و گفتم :

این بچه کیه که می خوای دنبال مون راه بندازی ؟ تو هم داری شورش در میاری ها !

و با چشم به او اشاره کردم . حامد با خنده گفت :

- تو نمیدونی حامد خیلی زرنگه . یک چیزی می گم یک چیزی می شنوی ... »

بخشی از متن کتاب دیدم که جانم می رود صفحه 12 و 13