حکایت زمستان

حکایت زمستان نقل داستان واقعی و البته عجیب رزمنده ای ست که میان عملیات مجروح می شود و سربازان بعثی قصد می کنند تا او را با شهدا و مجروحین دیگر زنده به گور کنند اما توسل و ایمان زندگی دوباره به او می بخشد .

آقای حسین مردی پس از این اتفاق ، به موصل و پایگاه اسرا برده می شود و با تمام وجود سعی می کند راهش را ادامه  دهد و ایمانش را حفظ کند .

او در این اردوگاه ها چند بار دست به عملیات شهادت طلبانه می زند اما ...

حکایت زمستان با قلمی روان و داستانی جذاب و فراز و فرود خود  و روزهای گرم و سخت اسارت در قالب متن خواننده را با خود تا پایان درگیر می کند .

این کتاب در 263 توسط انتشارات ملک اعظم به چاپ شصتم  رسیده است .

« سه شبانه روز ، در منطقه عمومی سومار سرگردان بودیم . از هر طرف که می رفتیم ، می خوردیم به نیروهای دشمن . چون نمی خواستیم درگیر شویم خودمان را مخفی می کردیم .

در این مدت سختی زیاد کشیدیم ؛ ولی سخت ترین چیز دیدن جنازه ی شهدا و مجروحین بود . در این میان ، چندبار به چشم خودمان دیدیم که عراقی ها با کمک لودر و بولدوزر گودال بزرگی می کندند و همه ی جنازه ها را می انداختند داخلش و رویشان خروارها خاک می ریختند . خیلی سخت بود که شاهد زنده به گور شدن بچه های مجروح هم باشیم .

شب چهارم ، بالاخره با یک گروه از عراقی ها درگیر شدیم . همان ابتدای درگیری از ناحیه سر ، کمر و کتف مجروح شدم ، پای چپم هم ترکش خورد . طولی نکشید که بیهوش شدم و دیگر نفهمیدم به سر بقیه چه آمد .

... کم کم که چشم هایم را باز کردم ، فهمیدم همان بلایی دارد سرم می آید که سر بعضی بچه های دیگر هم آمده بود . من و چند نفر دیگر را انداخته بودند توی یک گودال . احساس کردم یک لودر آماده است که روی مان خاک بریزد . در آخرین لحظه خاطرم هست که فقط دستم را بلند کردم و آهسته گفتم : یا اباالفضل العباس . »

بخشی از متن کتاب حکایت زمستان صفحه 62 و 63