ابوباران

راوی کتاب از افغانستانی های متولد ایران است که مدتی در سوریه حضور داشته و شرایط منطقه و سختی های حضور در جنگ با داعش و دیگر نیروهای ترورریستی در سوریه را داشته است .

این کتاب شامل دو بخش است 

آقای نجیب در این کتاب و در بخش اول از زندگی خود پیش از سوریه و از مهاجرتش به افغانستان و شرایط خود تا رفتن به ترکیه برای مهاجرت صحبت می کند .

در بخش دوم خاطرات از پایان بی قراری هایش با رفتن به سوریه سخن می گوید . او در قالب کلمات شرایط سوریه و مردم و روایت حماسه هایی که در آن تیپ فاطمیون بوده است و شادی ها و غم های او در کنار دوستان مجاهدش گذرانده است را برای مخاطب خود به تصویر می کشد .

این کتاب در 335 توسط انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است .

« با شروع عملیات به سمت روستا حرکت کردیم . در مسیر با سنگر های دشمن روبرو شدیم که همگی خالی بودند . روستا هم خلوت بود و به نظر می رسید به تازگی آنجا را تخلیه و فرار کرده اند . روال کار ، این بود که به علت احتمال وجود تله و کمین ، هر خانه را می بایست پنج نفر همراه یک مسئول تخریب پاک سازی می کرد ؛ اما به سبب کمبود نیرو هریک از بچه ها ، مسئولیت پاک سازی یک کوچه را به عهده گرفت . کار سخت و دلهره آوری بود . روستا به شکل ترسناکی سوت و کور بود . تا آن موقع روستایی به آن اعیانی ندیده بودم . اغلب خانه ها سه طبقه بودند و بر روی پشت بامشان ، حوضی بزرگ داشتند . از وضعیت آشفته ی درون خانه ها مشخص بود ساکنانش تازه پا به فرار گذاشته اند ...

پیکر شهدا آن قدر از هم پاشیده شده بود که امکان بلند کردنشان وجود نداشت . یک تکه برزنت روی زمین پهن می کردیم و پیکر شهید را به آرامی از زمین بر می داشتیم و روی برزنت می گذاشتیم و بالا و پایین برزنت را با نخ می بستیم .

هیچ یک از پیکر ها را نتوانستیم شناسایی کنیم . حتی پلاک هم به علت موج انفجار از بین رفته بود . سعی کردیم از روی وسیله شان هر یک را بشناسیم . »

بخشی از متن کتاب ابو باران