خیابان 204 روایت یک فاجعه

روایت کتاب خیابان 204 از زبان شاهدانی ست که برخی از آنها از حاجیان گیر افتاده در سیل جمعیت و برخی از امدادگران ایرانی هستند که با این صحنه های دردناک مواجه شدند .

از آنجا که گمانه زنی های بسیاری در مورد این مطلب وجود داشته و دارد ، زهرا کاردانی نویسنده این کتاب تلاش نموده تا در عین نزدیکی روایت از نقل هرگونه مطلب بدون سند یا اغراق خودداری کند .

از آنجا که رهبر معظم انقلاب تاکید بر کار و زنده نگه داشتن این مساله داشتند نویسنده با نقل این واقعه سعی در ایفای نقش و انتقال آن داشته است و با مصاحبه در جهت تنظیم این مطلب از تمام توان خود استفاده نموده است .

در جهت هماهنگی بیشتر مطالب و انتقال عینیت نویسنده گفتگویی میان راویان انجام داده تا جواب سوال ها داده و و مساله بازتر شود . 

« از یک جایی به بعد جمعیت کاملا به هم فشرده شد . اما هنوز روان بود و می شد راه برویم . دیدم تار شده بود اما زن سیاه پوست کناری ام را دیدم که مثل برگی که از درخت کنده می شود ، چشم هایش را بست و لیز خورد زیر جمعیت . زن و مرد ها از رویش رد می شدند و انگار نه انگار که یک آدم آن زیر افتاده . داد زدم و به مردی که کنارش بودم التماس کردم زن را از زمین بلند کند . مرد شانه هایش را بالا انداخت و با دست اشاره کرد نمی تواند . دستم را از دست بابا بیرون کشیدم و خواستم بلندش کنم . بابا گفت : اگر خم بشی خودت هم دیگه رفتی ! سرم را بلند کردم ، دیدم حاجی ها یکی یکی می افتند زمین . به خیابان 215 که رسیدیم ، جمعیت قفل شد . آدم ها از پشت سر ما را چسبانده بودند به جلویی ها . حس می کردم قفسه ی سینه ام دارد می شکند . با همه توانم داد زدم و کمک خواستم . هنوز صدایم توی گوش خودم هست . بابا و احمد را نمی دیدم . هیچ چیز نمی شنیدم . »

بخشی از متن کتاب خیابان 204 روایت یک فاجعه