پانصد صندلی خالی

موضوع کتاب پانصد صندلی خالی روز نگار یک زن سوری است در روزها و لحظه های سه سال محاصره ی کامل و سخت . تمام جنگ های دنیا یک روز به پایان می رسند برخی خیلی طولانی اما بالاخره تمام می شوند و شاید اندازه برگه ای در تاریخ ثبت نشوند .

قصه ی محاصره الفوعه و کفریا هم همین طور اما باید بنویسند الفوعه شهرکی در شمال سوریه و قسمتی از ادلب سه سال تمام مقاومت کرد . وضعیت مردم در این دوران به خاطر قطعی رابطه ها بر جهان پوشیده بود . نوشتار پیش رو مطالبی ست که که با سختی برای ترجمه در اختیار مترجم قرار گرفت تا صدای مردم به گوش دیگران برسد . بعد از سه سال سخت ترین و دردناک ترین مبادله صورت گرفت . دردناک ترین قسمت این مبادله  راز نام کتاب است . پانصد صندلی خالی و رنج هایی که روایت نشد . 

بخشی از کتاب پانصد صندلی خالی  صفحه ی33 :

« چتر ها باز می شدند و لبخند روی لب ها می نشست . حالا هواپیما شده بود برای ما مثل آمدن قاصدک . مثل پیام آور شادی . هواپیما که بیاید ، چیز مفیدی با خودش می آورد . چتر ها افتادند پشت خانه های کفریا و الفوعه . دقیقا آن وسط . بیرون دو منطقه . آنجا که خانه ای دیگر نیست . چتر ها که افتادند دیگر چیزی ندیدیم ؛ اما همسایه ها هنوز بحث می کردند با هم که این چتر ها با خودشان چه آوردند .

ام علی هیجان زده می گفت : حتما پول فرستاده اند . خب باید مردم حقوق شون رو بگیرند . دیگه هیچ پولی نمونده برامون . ام حسن نگذاشت حرفش را تمام کند : « نه حتما چای فرستادند شایدم رب گوجه اون لوبیا قرمز هایی که دفعه پیش برامون فرستادند بپزیم .» ابو محمد همان طور که آرام نشسته بود روی سکوی کنار در خانه اش گفت : « حتما توتون و تنباکو آوردند » زنش گفت : ان شا الله مته و قهوه ... دلم لک زده برای قهوه . .. »