آئینه زار

سید مهدی شجاعی در شهریور سال 1339 در تهران به دنیا آمد . در سال 1356 پس از گرفتن دیپلم ریاضی ، به دانشکده هنرهای دراماتیک وارد شد و در رشته ادبیات دراماتیک به ادامه تحصیل پرداخت . هم زمان ، به دانشکده حقوق دانشگاه تهران رفت و پس از چند سال تحصیل در رشته علوم سیاسی ، پیش از گرفتن مدرک کارشناسی ، آن را رها کرد و به طور جدی کار نوشتن را در قالب های مختلف ادبی ادامه داد .کتاب حاضر از آثار برجسته ایشان است .

کتاب آئینه زار مجموعه ای از دوازده نمایشنامه است با موضوعاتی همچون توپولوژی ، سیاست ، فوتبال ، المپیاد ، قضاوت ، تکلیف ، طبابت و ... که به صورت طنزآلود به نقد آن ها می پردازد .

در زیر نمایشنامه تعلیم و تربیت را می خوانید :

صحنه ، کلاس درس است و دانش اموزان در سنین راهنمایی و معلم ، مردی میانه سال و ظاهر الصلاح .

معلم ، این جمله را روی تخته سیاه با خط خوش نوشته و حول آن صحبت می کند . " ادب مرد به ز دولت اوست . "

معلم : این را نباید با گچ بر تخته سیاه نوشت ، باید با آب طلا بر قلبها نوشت . " ادب مرد به ز دولت اوست . "

بچه ها به حرفهای او بی توجه اند و اغلب مشغول شیطنت یا حرف زدن با یکدیگرند .

معلم : همین قدر بهتون بگم که من هر چه دارم و به هر چه رسیدم از همین ادب رسیدم . ( سر یکی از بچه ها فریاد می کشد ) اوهوی حیوون ! گوشت به من باشه . ( ادامه می دهد ) حالا سوالی که ذهن خیلی از شماها هست و دوست دارید بپرسید اینه که : دولت یعنی چه ؟ و چرا شاعر ادب رو با دولت مقایسه کرده . ( سر دانش آموز دیگری داد می زند ) الاغ ! چه کار می کنی زیر اون میز ؟ ( ادامه می دهد ) دولت یعنی قدرت ، یعنی مقام ، یعنی ثروت ، یعنی همه اون چیزهایی که ظاهرا یک انسان رو به خوشبختی و سعادت می رسونه . مقصود شاعر اینه که اگر انسان ادب داشته باشه انگار همه چیز رو داره ولی اگر ادب نداشته باشه علیرغم داشتن همه این امکانات باز فقیره . ( سر یکی از بچه ها داد می زند ) سگ توله ! نمی تونی یه دقیقه آروم بگیری ؟ حتما باید کتک بخورین تا آدم شین ؟ ( ناگهان موبایلش زنگ می زند ، گوشی را از جیبش در می آورد و صحبت می کند ) سلام ! چطوری ؟ ... خوبی ؟ ... آره ... ای ... نه ... چیزی نمونده ... بهت زنگ می زنم ... نه ... بیخود گفته ... زر مفت زده ... من موتورشو پیاده می کنم ... تو چه کار داری ؟ ... بسپرش به من ... نامردم اگه فکش پیاده نکنم ... حالا ... بعد از کلاس بهت زنگ می زنم ... ( گوشی را قطع می کند ، در این فاصله ، بچه ها در سکوت مطلق ، متوجه ا و حرفهایش بوده اند ، بیشتر از زمانی که مستقیم با آن ها حرف می زده ) چی می گفتیم ؟

یکی از بچه ها : می گفتین : فکشو پیاده می کنم .

معلم : ( لحظه ای جا می خورد سپس سریع خود رو باز می یابد ) بعله این که آدم به حرفهای تلفنی دیگران گوش بده خودش یه نوع بی ادبیه .

یکی از بچه ها : آقا ! خواستین موتورش رو پیاده کنین می شه بیاییم تموشا ؟

معلم : شما گوساله ها به جای این که حواستون به حرف حساب باشه گوشتون دنبال اراجیف می گرده . معلوم نیست کی می خواین آدم شین ! حیفه اینهمه زحمت و خون دل !