تعزیه دریا

شهید عزیز سیدجواد اسدی که با زبان نوحه سرایی و عمل جهادی در راه خدا ، وارد صحنه نبرد با تکفیری ها شد و طبق رویای صادق های که مادر بزرگوارش دیده بود در حماسه مقاومت خان طومان ، شهادت را به آغوش کشید و پیکر مطهرش پس از حدود 35 ماه به دامان خانواده بازگشت و با عطر جهادی اش ، استان و شهر و محله را تطهیر کرد .

کتاب تعزیه دریا به کوشش مصیب معصومیان که خود از یادگاران هشت سال دفاع مقدس و همچینین از رزمندگان مدافع حرم و برادر شهید نیز هست ، به نگارش درآمده است .

کتاب تعزیه دریا از زبان همسر شهید اینگونه آغاز می شود

او از دیار طراوت و سرسبزی و جنگل های شمال بود و من از دیار دریا و ساحل و موج ها . او زاده ی شبنم و برگ ها و شکوفه ها ، و من از عشیره آب و بی کرانگی خزر . او سید جواد و من حدیثه . دختری که حتی فکرش را هم نمی کرد روزی به استقبال شمالی ترین نسیم برود .

در بخشی از خاطرات این شهید بزرگوار می خوانید :

عروج به ملکوت

هر بار بعد از صحبتم با سید خدا را شکر می کردم و می گفتم : الحمالله امروز هم زنده ماند و شهید نشد .

تا روز سی و سوم روز چهارشنبه ، حوالی ساعت 3 بعد از نیمه شب تماس گرفت . داشتم دعای عهد گوش می دادم . این روزها دیگر مال خودم نبودم . هر روز که می گذشت حالم وخیم تر می شد . صدایم از گریه در نمی آمد . انگار گلویم زخمی شده بود . آن شب همسایه مان پیش من بود . تا صدایم را شنید پرسید : گریه کردی ؟ گفتم : نه ! گفت : چرا گریه می کنی ؟ با همه حجم زخمی صدایم گفتم : فقط بیا ! فقط بیا سید ، فقط بیا ...

- تنهایی ؟

+ نه حاج خانم پیش منه !

- آخه پیش پیرزن دل شکسته چرا گریه می کنی ؟

+ تو میگی چکار کنم ؟

- سید احمد کو ؟

+ امشب پیش مامان ایناس ، تو کی میای ؟

- زیادش رفت و یکمش موند ، چیزی نمونده ! ان شالله یک هفته دیگه میایم !

+ چه خبر حالت چطوره ؟

- خوبم ، زنگ زدم باهات حرف بزنم ...

یکهو صدای بیسیمش بلند شد . خودم به وضوح شنیدم که از پشت بی سیم صدایش زدند . گفت : من باید برم مواظب خودتون باشید ، بعدا زنگ می زنم ! گوشی قطع شد اما گریه من قطع نشد .