قیام حسین علیه السلام

کتاب قیام حسین علیه السلام نوشته سید جعفر شهیدی است که در مورد واقعه عاشوار است که در آن نویسنده به تحقیق درباره حادثه های همچون داستان غرانیق ، شهربانو و علت و علل کشته شدن عمر و عثمان ، توطئه خوارج در قتل علی علیه السلام جنایت هایی که به خوارج عصر علی علیه السلام نسبت داده اند ، سعد بن عبدالله بن ابی سرح و افزودن او به قرآن و داستان هایی از این قبیل که مورخان ساده لوح چون طبری و دیگران در کتاب خود آورده اند و متاسفانه بعضی از آن داستان های بی اصل دستاویزی برای شرق شناسان و معاندان اسلام شده است ، پرداخته اند و در پایان این بررسی ها بود که نویسنده مرحوم مطلع شدند بیشتر این وقایع به آن صورتی که مورخان دیرین نوشته اند رخ نداده است و مسلم شد کمتر حادثه تاریخی است که از رنگ تبلیغات سیاسی امویان و عباسیان و یا تعصبات دینی مذاهب مختلف بر کنار مانده و حقیقت آن دگرگون نشده باشد .

در ادامه به این نتیجه رسیدن که برای دریافت حقیقت تاریخی خواندن متن تاریخ آن سال ها به تنهایی کافی نیست بلکه باید تاریخ را با دیگر شرایط از جمله وضع جغرافیایی ، اقتصادی و اجتماعی سنجید چنان که شیوه علمی تاریخ نویسان امروز هم همین بود است .

در نوشتن این کتاب نویسنده تا آنجا که ممکن بوده است از کوشش دریغ نکرده و رویدادها را یکی با دیگری سنجیده و با دیگر وقایع مقایسه کرده ام . هنگام نوشتن مطالب از مآخذ به آنچه نزدیک تر به حادثه بوده است استفاده کرده اند ، چه احتمال دستکاری و تغییر در آن کمتر است مگر یکی دو کتاب که مطالبی در خور ذکر داشته است .

ترتیب و فصل بندی کتاب حاضر محصول سال های اخیر است اما مطالب آن به تازگی نوشته نشده است . سرفصل های کتاب از احادیث و آیات قرآن برگرفته شده است .

کتاب حاضر در 30 فصل و با 180 صفحه به بررسی چند واقعه در تاریخ پنجاه ساله آغاز اسلام پرداخته است که باعث شده این واقعه را به گونه ای دیگر بررسی کنند تا علت و علل حقیقی آن را چنان که بوده است دریابند و نتیجه ای بررسی ها این شد که بخش مهمی از حادثه های تاریخ اسلام نه چنان که تاریخ نویسان گذشته به قلم آورده اند و آیندگان آن را به عنوان اصل مسلم پذیرفته اند .

از فصل 17 و صفحه 109 متنی را می خوانید که می توانید با نگارش کتاب آشنا شوید :

چون نامه های کوفه به دمشق رسید یزید نگران شد و با اطرافیان خود مشورت کرد که چاره چیست ؟

بعضی مورخان نوشته اند سرجون مشاور رومی او گفت اگر معاویه در این باره به تو دستوری دهد چه می گویی ؟ گفت سخن او را می پذیرم . سرجون نامه ای از معاویه به او نشان داد که اگر در عراق دشواری پیش آید یزید باید کوفه را به عبیدالله پسر زیاد که حاکم بصره است بسپارد . پیداست که با ساختن چنین داستانی خواسته اند میزان درایت و پیش بینی معاویه را در کارها چنان نشان دهند که او حتی حادثه های پس از مرگ خود را نیز می دانست .

آنچه درست به نظر می رسد این است که یزید از سرجون در این باره نظر خواسته و او عبیدالله را که در این وقت در بصره بسر می برد و یزید با او میانه خوبی نداشت به وی پیشنهاد کرده است . یزید این رای را پذیرفت و به پسر زیاد نوشت که حکومت کوفه نیز به او سپرده می شود و باید هر چه زودتر آن شهر را آرام کند .