پنجره های تشنه

مرحوم حاج محمد دانش آشتیانی یکی از خیرین قمی بود که در سال 1384 از طریق دوستانش در آستان قدس حسینی مطلع گردید که تولیت ، به دلیل فرسودگی ضریح مطهر و تعدی متجاوزان بعثی به آن ، قصد دارد ضریح جدیدی بسازد و جایگزین ضریح فعلی کند .

یک روز پاییزی سال 1391 رضا امیرخانی به من تلفن کرد و گفت آزادگان از قم با او تماس گرفته و از او خواسته با کاروانی که قرار است ضریح امام حسین علیه السلام را ببرد به کربلا همراه بشود برای نوشتن گزارش سفر در قالب یک کتاب .

کارگاه ساخت داخل مدرسه " حضرت فاطمه معصومه " بود که معروف است به مدرسه " معصومیه "

مردی میان سال بود که لبخند بر لب داشت و کنار در اتاقی شیشه ای، که گوشه ای از کارگاه بود ، ایستاده بود . جواب سلامش را دادیم و فهمیدیم او آزادگان است .

عصر یک شنبه بود ، عصر عاشورا . قرار بود کارکنان کارگاه آخرین نماز مغرب و عشا را در کارگاه بخوانند و تریلی حامل ضریح از داخل حیاط مدرسه معصومیه دربیاید و شب جلوی حرم حضرت معصومه سلام الله علیها باشد و از فردای آن روز حرکت آغاز شود .

اعضای گروه مستندساز هنوز خواب بودند که من از مهمان سرا زدم بیرون . در میدان آستانه از دست فروشی چای و کلوچه خریدم و به جای صبحانه زیر باران خوردم . خوش خیالی بود اگر فکر می کردم کسی به فکر صبحانه ما هست .

تریلی کمی حرکت کرد و سی چهل متر جلو رفت . مردم ، زود ، حدادیان و سیستم صوت را رها کردند و رفتند دنبال ضریح .

آزادگان هم نامه ای نشان داد و گفت : " این را با خط کودکانه در بساط ضریح پیدا کردیم همراه گوشواره ای کوچک و بچگانه . "

تا اراک پنج کیلومتر بیشتر نمانده بود ولی دیگر داشتیم در سیل جمعیت جلو می رفتیم .

محو دیدن چهره های هیجان زده مردم بودم که یک دفعه جمع فشرده مرد ها از هم باز شد و پیرزنی خمیده خمیده عصازنان جلو آمد .

یک نفر آمد و گفت : " آیة الله مکارم ... گفته ضریح نماد ارادت ما به امام حسین علیه السلام است . تکریم ضریح مثل تکریم پرچم کشور است . "

یاد حرف آن بنده خدا افتادم که وقتی ازش پرسیدم از اینکه ضریح را می سازید چه حسی دارید ؟ گفته بود : " ما ضریح را نمی سازیم ، ضریح ما را می سازد . "

نزدیک میدان چهارشیر آیت الله جزایری ، نماینده ولی فقیه در استان خوزستان و چند روحانی دیگر به استقبالمان آمدند .

مردم با نوحه های فارسی و عربی در دسته های مختلفی سینه زنی می کردند . رفتم روی سقف ضریح ، از جلو و پشت سر ، انتهای جمعیت دیده نمی شد .

عراقی ها هم مثل ما فیلم برداری می کردند و عکس می گرفتند . آدم های بی کار در محوطه زیاد بودند . دلیل اصلی اش هم این بود که نمی توانستند از ضریح دل بکنند .

همه با هم کمک کردیم و اسکلت های چوبی را کنار دیوار کشیدیم و با طناب مهار کردیم . بچه ها که از کار فارغ شدند ، تازه متوجه شدند کار انتقال ضریح تمام شده و این آخرین دیدارشان با ضریح در این هیئت و هیبت است .