روزی روزگاری القاعده

کتاب روزی روزگاری القاعده خاطرات ایمن دین عضو جدا شده گروهک القاعده و جاسوس امنیتی انگلیس است . این کتاب توسط وحید خضاب ترجمه و گردآوری شده است . این کتاب ، اولین کتاب از مجموعه کتاب های ماجرای امنیتی نشر نارگل است .

مطالب این کتاب پر شور که بدلیل شخصیت ایمن دین ( نام مستعار ) به عنوان راوی داستان و یک فرد اطلاعاتی بین دروغ و حقیقت نگاشته شده است ، نه تنها از ارزش آن نمی‌کاهد ، بلکه به درک پیچیدگی شخصیت او و رفتارهای افراد پیوسته به گروه‌ها و فرقه های افراطی مذهبی می‌انجامد . ترجمه زیبای وحید خضاب که واقعا به خاطر دقت نظرهایی که در ترجمه و توضیحات زیرنویس از خود به جا گذاشته قابل تحسین است .

ویژگی شاخص کتاب این است که نحوه مصاحبه و سوال های مصاحبگر نیز نوشته شده است .

در بخش مقدمه کتاب می خوانید :

روزنامه بین‌المللی الحیات که در لندن چاپ می شود با توجه به ارتباطش با سعودی ها و به دلیل داشتن شبکه های مختلف کسب اطلاعات ، تاکنون گزارش های مهمی از داخل این گروه‌ ها و از زبان آنان منتشر کرده است . هرچند می‌توان انگیزه‌ های الحیات و در پس آن، سعودی ها ، از چنین اقداماتی را در جای خود واکاوی کرد ، اما این نافی اصل ارزش آن روایات نیست . آنچه در این کتاب خواهیم خواند ، ترجمه یکی از همین روایت ها می ‌باشد که الحیات آن را طی چند شماره ، منتشر کرده است . راوی این حکایت ، جوانی است که در زمان انتشار مصاحبه در الحیات با نام رمزی معرفی شده بود .

در یکی از سوالات مصاحبه گر از ایمن دین سوالی با عنوان بیرون آمدن از افغانستان یا از القاعده ؟ نحوه خروج این فرد از القاعده را می پرسد :

بیرون آمدن از همه چیز . تصمیم گرفتم یک ماه به کابل بروم . آن جا به مصطفی ابوالیزید که سه سال کشته شد کمک می کردم . آن موقع کارش دفتری بود و یک مهمان خانه را در کابل اداره می کرد . در همان دوره حس کردم بیماری مالاریام عود کرده است . مدتی ماندم . مهمان خانه هم آرام بود و کتابخانه ای داشت که به من در تفکر و مطالعه بازبینی فتاوا کمک می کرد . اقامتم یک ماه طول کشید . در یک نبرد فکری دائم با خودم بودم . با خودم حرف می زدم و خودم را سرزنش می کردم . من به جهاد نپیوسته بودم که مردم را در هتل ها و شهر ها بکشم اما از طرف دیگر به خودم می گفتم این جهاد است و تو باید به قواعد کار التزام داشته باشی .

از جمله حوادث دیگری که مرا به فکر بیرون آمدن انداخت کابوسی بود که دیدم . موقعی که در پادگان فاروق بودم قبل از سفرم به کابل فرماندهان گفتند قرار است با چادر یک پایگاه خارج از پادگان ایجاد کنند تا در آن جا جنگ کوهستان و برخی دوره های دیگر آموزش داده شود .

یکی از شب ها در پادگان خواب دیدم که مادرم کنارم نشسته است . هنگامی که با شوق و ذوق به سمتش رفتم دیدم که چشم هایش پر از خشمن و غضب است . وقتی خواستم نزدیک بروم سرم فریاد کشید : برو بیرون ! بعد دیدم که تفنگ در آورد و به سمتم گرفت . طوری که انگار بخواهد مجبورم کند به او نزدیک نشوم و بیرون برم . همان لحظه از خواب پریدم . خدا را شکر کردم که این کابوس اذیت کننده فقط خواب بوده است . بلند شدم تا برای قضای حاجت از چادر بیرون و به سمت رودخانه بروم . موقع برگشتن در حالی که یک فانوس دستم بود دیدم گلوله های آتشین به شکل افقی بالای اردوگاه می آیند و از آن جا به صورت عمودی روی چادرهای پایگاه آموزشی مان سقوط می کنند . تا تمام شدن بارش این گلوله های آتشین که حدودا هشت ثانی طول کشید روی زمین دراز کشیدم . بعد بلند شدم و به سمت چادر ها رفتم و آن جا بود که متوجه شدم آن گلوله های آتشین موشک کروز بوده است . موشک ها شش نفر را کشته و حدود 21 نفر را زخمی کرده بود .

واقعا صحنه وحشتناکی بود . پاهای قطع شده به وسیله ترکش ها روی زمین افتاده بود . تجربه کار امدادی ام در بوسنی را به کار گرفتم و مشغول امدادرسانی و انتقال مجروحان شدم . آن شب نقطه تحول زندگی ام شد و آن رویا واقعا تکانم داد . آن خواب نجاتم داد و مرا بر آن داشت که در رفتار و روشم بازبینی کنم . وقتی هم که تهدیدهای انتقام القاعده را شنیدم ، به فکر پیدا کردن راهی برای بیرون آمدن از سازمان افتادم . بعد از مدتی فکر کردن تصمیم گرفتم به کشور دیگری بروم . بهانه ام هم ضرورت انجام معاینات پزشکی معمول و دائمی بود . تصمیم داشتم بعد از آن به کشورم برگردم و در دانشگاه ددرس بخوانم تا استاد تاریخ شوم .