وقتی مهتاب گم شد

کتاب وقتی مهتاب گم شد قبل از آنکه شرح زندگی علی خوش لفظ باشد ، روایتی عینی از یک واقعه ی تاریخی است که موجب شد سرنوشت خیل وسیعی از مردمان ایران تغییر کند .

علی خوش لفظ که نامش را بخاطر نزدیکی تولدش با ولیعهد پهلوی ، جمشید گذاشته‌اند ، سال‌ها بعد در نوجوانی ، همزمان با وقوع انقلاب اسلامی خود نیز دچار تحول و دگرگونی در اهداف و آرمان ها می شود . همین انقلاب درونی باعث می‌شود که او در اولین اعزام به جبهه نام خود را به علی خوش لفظ تغییر دهد و سرانجام زندگی‌اش هم تغییر کند .

علی پانزده ساله در عنفوان جوانی با اصرار فراوان خود به جبهه اعزام می‌شود و آنجاست که درمی‌یابد شهادت ارمغانی است که با ترک خود بدست می‌آید ، اما گویی قرار است علی خوش لفظ با تنی مجروح و خسته زنده بماند ، تا سال‌ها بعد ماجرای وصل حدود هشتصد دوست و برادرش را برای ما روایت کند .

کتاب زندگینامه این شهید بزرگوار به همت همرزمش حمید حسام با نام وقتی مهتاب گم شد به زیبایی به رشته تحریر درآمد و مورد توجه و عنایت ویژه مقام معظم رهبری قرار گرفت .

مقام معظم رهبری در دیدار با این شهید او را اسوه صبر و استقامت و افتخار بچه های همدان برشمرد .

علی خوش لفظ پس از سال ها تحمل درد و رنج ناشی از مجروحیت و صبر در برابر دوری یاران و دوستان ، 29 آذر ماه سال 1396 آسمانی شد و به کاروان عظیم شهدا پیوست .

به گفته همسر فداکار شهید کتاب وقتی مهتاب گم شد همانند یک ستاره‌ای درخشان در آسمان است که راه را به زمینیان نشان می‌دهد و به حق این کتاب توانسته است حلقه واسط بین شهدا و خوانندگان باشد ، امید است که با خواندن این قبیل از کتاب ها بتوانیم رشادت های شهدا و جانبازان را ارج نهیم و ادامه دهنده راه آنها در آینده باشیم .

قسمتی از کودکی علی خوش لفظ را بخوانید :

همان سال گفتند که فرح دیبا همسر شاه به همدان آمده و قرار است آپارتمان های رو به روی محله ما در کمال آباد را افتتاح کند . باز رگ شیطنتم جنبید رفتم و دیدم خیابان را بسته اند و کارگران شهرداری آب و جارو می کندد و آن طرف تر گوش تا گوش صندلی چیده اند . هنوز مراسم شروع نشده بود چون هنوز عده ای داشتند روی میزها میوه و شیرینی می چیدند .

آهسته آهسته رفتم زیر یک میز که رویش با رومیزی بلندی تزیین شده بود نشستم . دقایقی بعد کسی انگار داشت میوه و مشروب روی میز می چید . بوی میوه ها را می شناختم . آرام گوشه ی رومیزی را کشیدم که یکباره تمام سیب های سرخ و پرتقال ها از بالا ریختند کف خیابون و سیب ها می غلتیدند و چشم من دنبالشان و چشم کارگران دنبال من که آن زیر بودم . با یک عده مامور کراواتی آمدند که اسلحه داشتند . ماموران زیر مشت و لگد گرفتنم . آن روز اولین بار بود که اسلحه واقعی می دیدم .

کلاس چهارم نوع بازی و سرگرمی من متفاوت شده بود . دوچرخه سواری ، فوتبال بازی ، الک دولک ، جای پرسه در باغ و باغات را گرفته بود . درسم خیلی خوب نبود اما معلمان مثل گذشته از من شاکی نبودند . تنها خطای من در این سال آن روز بود که یکی از معلمان مدرسه به من فحش داد و خواست پشت بندش لگدی هم بزند که خیلی تیز و فرز جاخالی دادم و زمین خورد . بچه ها خندیدند و من باز از مدرسه فرار کردم . 

در فصل یازدهم کتاب با عنوان فرار از هیاهوی نام و عنوان می خوانید :

با بچه های واحد به سمت جنوب حرکت کردیم و به دو کوهه که رسیدیم رفتم پشت تویوتا . علی آقا و راننده جلو بودند . در مسیر دوکوهه تا اهواز همه گذشته ها و خاطره ها از سال 1360 تا 1365 از ذهنم عبور کرد . خاطراتی که پر بود از شهدا .

به اهواز رسیدیم علی آقا هم آمد عقب . سرش را روی پایم گذاشت و گفت : می خواهم ستاره ها را نگاه کنم . حس زیبا و لذت بخشی بود . انگار دیروز بود که بعد از ملاقات با حضرت امام سر شهید سید حسین سماوات از تهران تا همدان روی پایم بود . این بار به جای سید دست توی موهای علی آقا می کشیدم اما او مثل سید نخوابید بیدار بود و عقب آمدنش بهانه ای برای درددل با من .

هوا تاریک شد و ستاره ها چچشمک زدند . چشم او به آسمان بود . دستم را گرفت و گفت : عمو علی خیلی تنها شدم . توی فاو کمرم شکست . بهترین بچه های واحد شهید شدند .

واسم شهدای فاو را یکی یکی گفت تا به مصیب رسید و دیگر حرف نزد و بغضش ترکید . من هم سفره دلم را باز کردم : علی آقا من هم بریده ام . خسته ام . در مانده ام . از اینکه با هر کس انس می گیرم می رود و تنها می شوم . راستش می خواهم از واحد هم بروم اگر تو اجازه بدهی .

سرش را از روی پایم برداشت و نشست و با اخم گفت : یک بار گفتی بروم گردان 155 گفتم برو . دوباره گفتی می خواهم از لشکر بروم گفتم برو. رفتی لشکر تخریب 28 . هنوز دو ماه نیست که این دو تا بنده خدا را از 27 آورده ای . کجا می خواهی بروی ؟

- خودم هم نمی دانم . همدان که بودم رفتم کار فرهنگی بکنم . این کاره نبودم . رفتم شرکت گاز جذب نیرو داشت کارم تا استخدام رفت اما نماندم . پیام دوباره امام به اینجا کشاندم . نمی دانم شاید هم به خاطر همین دو مهمان تهرانی آمده ام . اما نمی دانم چرا فکر می کنم باید مدتی به جای دیگر بروم . بعد از شهادت محمد مومنی لیاقت کار در واحد اطلاعات عملیات را در خودم نمی بینم .