ادواردو مسافری از رم

شهید (مهدی) ادواردو آنیلی فرزند جياني آنيلي سناتور و میلیاردر ایتالیایی، صاحب کارخانه ماشین سازی فیات، فراری، اوبکو، لامبورگینی، لانچیا، آلفارمو، چندین کارخانه صنعتی، بانک‌های خصوصی، شرکت‌های طراحی مد و لباس، روزنامه‌های لاستامپا، کوریره، دلاسرا و باشگاه فوتبال یوونتوس، در 6 ژوئن 1954 در نیویورک به دنیا آمد.

او تحصیلات مقدماتی را در ایتالیا و سپس در کالج آتلانتیک انگلستان گذراند. پس از آن در رشته ادیان و فلسفه شرق از دانشگاه پرینستون آمریکا با درجه دکترا فارغ التحصیل شد.

کتاب ادواردو مسافری از رم روایت زندگی ادواردو آنیلی است که در هشت قسمت با زبان شیوا و زیبا به نگارش نکته هایی زیبا و آموختنی از زندگی ادواردو آنیلی پرداخته است . از دوران کودکی و نحوه زندگی اش ، از پرسشگری و کنجکاوی اش ، از آشنایی با دین اسلام و مسلمان شدنش تا مخالفت های خانواده اش و در نهایت شهادتش به سبکی زیبا نگارش می کند .

در بخشی از زندگی اش که به دنبال راهی روشن بود می خوانید :

او در غرب زندگی می کرد اما شرق همیشه برایش یک دنیای رازآلود و مجذوب بود . نقوش زیبای شرقی اشکالی روی کوسن کاناپه ها نبود و و یا ترسیمی بر گلدان چینی گوشه ی تالار . تصاویر و رنگ ها همه نماینده ی افکار مردم آن دیار بودند . اندیشه ای آرامش طلبانه ، یادآور جاده ی کهن و پر رمز و راز ابریشم  ، که انتهای آن به ایتالیا ونیز و امپراتوری روم ختم می شد .

جاده ای خوش یمن برای بازرگانان ایتالیایی که هنر و علوم مختلفی را از شرق به غرب به ارمغان آورده و خلاصه ی دروازه ی آشنایی و آشتی این دو فرهنگ بود. او در قلب اروپا که خود تاریخی گوناگونی را پشت سر گذاشته بود زندگی می کرد . تاریخی که در دورانی از آن کلیسا یکه و تنها فرمان می راند و زمانی که رنسانس به همه چیز پشت پا زده و بالنده به پیش رفته و به اومانیسم و انسان مداری گرفتار شده بود و اکنون به عقیده ادواردو به شکل دیگری محصور شده بود .محصور در انحطاط ارزش ها و پول دوستی . در تمام این سیر تاریخی بشر سعی کرده بود به سوی پیشرفت برود . و اکنون نیز باید تفکرات روشنی را دنبال می کرد تا پس از طی یک شبه رنسانس به عصر خودگرایی وارد شود عصری که پول وسیله باشد نه هدف .

عطش دانستن هر روز او را به کتابخانه کشانده بود تا دیروز که خیلی اتفاقی کتاب ساده ای با جلد چرمی قهوه ای میان قفسه ها نظرش را جلب کرده بود . عجیب بود حتما کمتر به سراغ آن رفته بودند یا دور از چشم خانم کتابدار مانده که رویش غبار نشسته بود . اما این دور از اخلاق می دانست که سراغ او برود و کم کاری اش را به رخش بکشد . آن را برداشت و با دستمال سفیدی که همیشه توی جیب کتش داشت پاک کرد و شروع کرد به معالعه ی آن کرد . به زودی فهمید که چه گنج گران بهایی را یافته است . سپس آن را به امانت گرفت همراه خود به آپارتمانش آورد و یک سره شروع به خواندنش کرد تا وقتی که با صدای ترمز آن ماشین متوجه گذشت زمان شد .

دستی به میان موهی خرمایی و مجعدش کشید و فنجان قهوه را که حالا سرد شده بود برداشت و سرکشید . آهسته چشمانش را بست . نفس عمیقی کشید و پس از اندکی دفترش را گشود و امیدوارانه قلم برداشت و شروع کرد به نوشتن : گاه در ظلمت یا سردرگمی نسیمی با رایحه ای خوش می وزد نوری می تابد . راه برای تو روشن می شود . و اگر عاقل باشی اگر سریع باشی مسیر را شناسایی می کنی و راه خود را می یابی و من امشب آن را یافتم راهی روشن ....