در کمین گل سرخ

کتاب در کمین گل سرخ روایتی از زندگی شهید صیاد شیرازی است و با دو روایت نویسنده و خود شهید ارائه شده و از مهم‌ترین ویژگی قلم محسن مؤمنی شریف در این اثر ـ نوگرایی در شیوه‌های روایت، تلفیق ظریف اطلاعات با بافت داستان و پرداختن به شخصیت‌هایی است که چه در بخش داستان و چه در بخش زندگی‌نامه ، به‌خوبی قوام یافته‌اند و گویی از متن بیرون می‌آیند و همراه خواننده می‌شوند . نویسنده در این کتاب کوشیده است با استفاده از خاطرات سپهبد صیاد شیرازی و روایت خود، مجموعه‌ای جذاب بیافریند.

.

مولف مقدمه خود را اینگونه آغاز می کند :

« درست فردای شهادت سپهبد صیاد شیرازی ، دوست نویسنده‌ام احمد دهقان متنی در اختیارم گذاشت که نوار پیاده شده‌ چندین جلسه‌ مصاحبه با آن شهید بود ... تا آن روز من صیاد را هم در میدان جنگ دیده بودم ( در عملیات والفجر1 ) و هم بعد از جنگ ( در حوزه‌ هنری در بعضی مناسبت‌ها ) . وقتی که او شهید شد ، من نیز مانند همه‌ مردم ایران غمگین و متأثر شدم . آن روزها من بیش از هر چیز تحت تأثیر منش خاضعانه و رفتار بی‌پیرایه‌ او بودم ، اما با خواندن این خاطرات دریافتم بزرگی او بیشتر از آن است که ما می‌دانیم و حق او برگردن استقلال امروز ایران و در سرنوشت جنگ فراتر از آن است که به تعارف در مجامع و محافل گفته می‌شود . او به راستی قهرمانی است ملی و قابل افتخار . »

.

.

بخش اول کتاب اینگونه آغاز می شود :

آن روز صبح وقتی تیمسار شعیبی ، معاون مرکز آموزش توپخانه اصفهان ، حکم بازداشت سروان علی صیاد شیرازی را صادر کرد ، هیچ تصور نمی کرد روی نه چندان دور همین جوان باریک اندام ، فرشته ی نجاتش خواهد شد و او را از پای چوبه ی دار دوباره به آغوش زندگی باز خواهد گرداند !

آن روز صبح وقتی دو دژبان بلند قد با حکم بازداشت وارد دفتر سروان شدند ، او گویی آماده ی این لحظه بود ، بی هیچ درنگی گفت : من آماده ام ، برویم !

و هنگامی که در میان آن دو ، پا به بیرون گذاشت و به طرف باز داشتگاه خود روانه شد ، هیچ یک از نظامیانی که آن ها را دیدند ، در چهره سروان اثری از دلهره یا نگرانی نیافتند . آرامش او و گام های استورش همه را شگفت زده کرده بود ؛ بخصوص دژبان ها را !

.

.

متن تقریظ رهبر انقلاب اسلامی بر کتاب در کمین گل سرخ

این نمونه‌ی جالب و بی سابقه‌ ای است از گزارش جنگ در ضمن داستان شیرین زندگی یکی از شخصیتهای آن . آن را یکسره مطالعه کردم ( تا 84/6/7 ) زیبا و هنرمندانه نوشته شده است . با بسیاری از حوادث آن کاملاً آشنایم . البته بسیاری دیگر از حوادث آن دوران و نیز مطالب بسیاری از آنچه مربوط به این شهید عزیز است ناگفته مانده است . و این طبیعی است .
البته برجستگیهای شخصیت شهید صیاد شیرازی را در نوشته و کتاب به درستی نمی توان نشان داد او حقاً نمونه‌ ای از یک ارتشی مومن و شجاع و فداکار بود . رحمت خدا بر او

.

.

پشت جلد کتاب اینگونه نوشته شده  :

ده سال پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ، زمانی که ستوان علی صیاد شیرازی افسر گمنامی در لشکر تبریز بود ، تیمسار یوسفی فرمانده ی لشکر در میان جمعی از نظامیان گفته بود : نام این جوان را به خاطر بسپارید . من در ناصیه ی او آن قدر لیاقت می بینم که اگر بخت یارش باشد و از شر حاسدان در امان بماند ، روزی فرمانده ی نیروی زمینی ارتش ایران می شود !

پیش بینی سرلشکر پیر سیزده سال بعد هنگامی تحقق یافت که ایران یکی از حساس ترین لحظات تاریخ خود را می گذراند.