قیدار

در کتاب قیدار ، رضا امیرخانی ، راوی حکایت مردی گاراژ دار به نام قیدار است او از با مرام های دهه پنجاه و همنشین مردانی چون تختی و هم و غمشان نوکری پای دستگاه اهل بیت بوده و از ماجرای آشنا شدن او باشهلاجان شروع میکند و به ماجرای ماه عسل رفتن این دو میپردازد و...

از موارد جالب این رمان این است که علی فتاح در رمان "من او" هم از دوستای قِیداره. از دیگر شخصیت های تاثیرگذار رمان قِیدار سید گلپا است. روحانی باطن داری که امیرخانی برای خلق این شخصیت از آیت الله گلپایگانی الگو گرفته است.قِیدار رضا امیرخانی می توان گفت که همان فضای " من او " را دارد .

قیدار ، فرزندزاده ی ابراهیم ، شیخ انبیا پدر " ایمان " است . از آن سو ، فرزند اسماعیل ذبیح است که رد سرخی گلوش ، نشانی از " خون " دارد . صفت قیدار ، سرسلسله ی نسل سوم ، " مدارای با مردمان " بود . این روایت می کوشد که رودخانه ی آیین فتیان را همچنان زنده و رونده به مخاطب نمایش دهد .

نمونه ای معروف از کتاب قیدار :
قِیدار به پیرزنی می گوید : " آدمی که می تواند برای چاقوی نامرد " بپا " بگوید ، برای یک لقمه نان نمی رود دنبال دختر مردم ، می آید گاراژ قیدار ... گاراژ قیدار ، لنگر کشتی شکست خورده هاست ... " قیداری که در خانه اش به " قاعده ی رد شدن یک آدم مظلوم " باز است تا به قول خودش مظلوم بتواند هر وقت می خواهد از آن رد بشه ، یا در جایی دیگر می خوانیم که طبقه اول خانه قیدار 20 تا اتاق دارد برای اینکه هر کس که در شهر بی جا و مکانه بیاید آنجا زندگی کند طوریکه خود قیدار هم نمی فهمد چه کسی می آید و چه کسی می رود ...