مسافر کربلا

کتاب فیلمنامه « مسافر کربلا » داستان یک آرزو است . آرزویی که یک شهید داشته و حالا یک عضو نوجوان از خانواده او سعی در برآورده کردنش دارد. یوسف نوجوانی است که دایی خود را در جنگ از دست داده است . مادربزرگ پیر او سال‌ها قبل برای دایی شهیدش قالیچه‌ای بافته و گفته شده که دایی وی در سرش سودای نذر کردن این قالیچه را داشته و دوست داشته برای این کار در حرم سید الشهداء (ع) بر روی آن نماز بگذارد . یوسف به دنبال برآورده کردن خواسته دایی شهید خود در تصمیمی بزرگ سعی می‌کند به صورتی مخفیانه با کاروان زیارتی محله‌اش برای زیارت کربلا همراه شود ؛ آن هم بدون پاسپورت و ویزا و... یوسف خودش را در اتوبوس پنهان می‌کند و در نزدیکی مرز ، حاضرین به وجود او پی می‌برند.

نقطه اوج داستان اما جاماندن نوجوانی از اقوام یکی از مسافران از سفر است که از قضا شباهت زیادی به یوسف دارد و در نهایت منجر به این می‌شود که با رضایت مسئول کاروان ، یوسف را به جای آن پسرک به عراق برده و به زیارت کربلا که آرزویش بود برسانند .

«مسافر کربلا» که پیش از این در سال 87 با تهیه‌کنندگی محسن شایان‌فر و کاگردانی بیژن شکرریز به عنوان یک تله‌فیلم ساخته شده و از سیمای جمهوری اسلامی نیز پخش شده است، داستانی دو وجهی دارد. از سویی می‌توان شیطنت نهفته در شخصیت‌پردازی یوسف در این اثر و زاویه نگاه شجاعی در آن را در کنار طنز ظریف نهفته در زیر پوست این متن را به یک اثر نوجوانانه تعبیر کرد و از سوی دیگر فضای معنوی حاکم بر این اثر و نیز شرح عمل و عکس‌العمل‌های کارکترهایی که یوسف در سفرش با آنها روبرو می‌شود را می‌توان به یک داستان بلند معناگرایانه و چند لایه برای مخاطب بزرگسال نسبت داد.

شجاعی در مقام نویسنده در «مسافر کربلا» سناریویی خلق کرده که نیازی به جلوه‌های بصری حاشیه‌ای برای قصه‌پردازی ندارد و سازنده آن به هیچ وجه نیازی به خلق میزانسن‌های پیچیده در به تصویر کشیدن آن حس نمی‌کند. داستان او از یک ایده بکر و در عین حال جذاب بهره می‌برد که او سعی کرده با نگاهی طنز آمیز؛ هر چند خفیف، آن را به جلو هدایت کند و در نهایت به پایان برساند . از همین روی «مسافر کربلا» را می‌توان سناریویی دانست که برای هر مخاطبی حتی در مقام یک داستان بلند خواندنی و جذاب است .