کرشمه خسروانی یا مخالف بیداد به طرز همایون

در قسمتی از کتاب نمایشنامه گونه کرشمه خسروانی می خوانید :

عبدالله بر تخت مهمان نشسته و پیداست که منتظر ورود معاویه است ابتدا صدای معاویه به گوش می رسدسپس خود او با خشمی نه چندان جدی و عمیق همچنان که با خود حرف میزنند وارد اتاق می شود و بی اعتنا به عبدالله که به احترام او از جا برخاسته راه می‌رود و به واگویه با خودش ادامه می‌دهد در طول صحبت او عبدالله به ناچار ایستاده می ماند

معاویه : عجب روزگار کج مدار و زشت رفتاری شده است تا همین چند صباح پیش دختران رخصت نفس کشیدن بر زمین نداشتند و اکنون نه تنها نفس می‌کشند که حرف هم میزنند نه تنها حرف می زنند که اظهار رای و نظر هم می کنند دختر معاویه بن ابی سفیان هستی باش همه کمالات را با هم داری داشته باش اگر در تمام شام و عراق و حجاز منحصر به فرد باشی به همتا نداشته باشی باز هم از جنس اناثی دختری دختر را چه به اظهار وجود و اعلام رای و نظر همین که چشمش به چهار خواستگار از چهار گوشه جهان افتاد دچار اوهام شدی گمان کردی که از سلک نسوان درآمده ای و می توانی اظهار وجود کنی . وای که چه بی ظرفیت و کم جنبه است این آدمی زاد

عبدالله : مرا عفو کنید مولای من اگر ناخواسته و ندانسته باعث ...

معاویه : تو مقصر نیستی خطا و اشتباه از من بوده است این من بودم که تجربه های پدرانم را نادیده گرفتم این من بودم که از شیوه رفتار آنان با زنان تخطی کردم این من بودم که بستر رشد و کمال را برای دخترم مهیا ساختم پیش از این دختران کی جرات می کردند که در کنار حرف پدرشان حرف بزنند چه رسد به اینکه مقابل بایستند و علم مخالفت بلند کنند این جنس ضعیف را چه رسد به گفتن انا رجل ؟!

عبدالله : یعنی ایشان که ابتدا نظر موافق داشتند در حال حاضر ... ؟

معاویه : نخیر . ابدا . ابدا بحث مخالفت نیست اگر بحث مخالفت بود که من یا دخترم را میکشتم یا از خدا طلب مرگ می کردم

ادامه داستان را در کتاب مطالعه کنید .

سبک نوشته بسیار جذاب است و پیگیری را در خواننده ایجاد می کند که کتاب را در دست بگیرد و تا انتها آن را مطالعه کند .