با وجود اینکه ترجمه‌های متعدد و متفاوتی از ادعیه مأثور تاکنون منتشر شده است، وجود متنی که مخاطب با خوانش آن جدای از روبرو شدن به کلمات و عبارات معادل متن عربی دعا، در درون خود حس و شور عارفانه دعا را نیز لمس کند، کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

به عبارت دیگر بسیاری از ترجمه‌های موجود از ادعیه به دلیل قائل بودن به قداست برای متن این اذکار، به ترجمه تحت‌اللفظی بسنده کرده‌اند؛ در حالی که سیدمهدی شجاعی در کتاب «شکوای سبز» تلاش کرده در کنار وفاداری به اصل متن دعا و معنای حقیقی آن، زبان روایی خود را شکل و شمایلی عارفانه و آهنگین داده و ترجمه‌ای متفاوت و تاثیرگذار بسان متن، پیش روی مخاطب خود بگذارد.

او در مقدمه خود بر این اثر نیز بر همین موضوع صحه می‌گذارد و می‌نویسد: «کسی که حرف زدن با محبوب را به گونه‌ای بلد باشد که همه انسان‌ها بتوانند خودشان را جای گوینده آن حرف‌ها بگذارند و آن حرف‌ها را حرف‌های خودشان بیانگارند، کسی جز معصوم نیست و آن حرف‌ها، همان ادعیه‌ای است که بر زبان معصوم جاری شده است و یکی از متعالی‌ترین نمونه‌های آن حرف‌ها، همین دعای ابوحمزه ثمالی است که بر زبان مبارک حضرت زین العابدین و سید الساجدین جاری شده است.»

تکنیک شجاعی در مواجه با این ترجمه که پیش از این نیز در آثاری مشابه مورد استفاده قرار گرفته است استفاده از کلمات ساده و در عین حال آهنگین برای ترجمه متن این دعاست. او با توجه به وزن و آهنگ متن عربی و نیز با توجه به جنس مخاطبانی که متن کتاب وی را مطالعه خواهند کرد، سعی کرده به ترجمه‌ای برسد که جدای از برانگیختن احساسات بی غل‌و‌غش مخاطبان در احساس نیاز به داشتن ارتباط با پروردگار، آنها را با زیبایی‌های متن ارائه شده از زبان اهل بیت (ع) آشنا سازد و در عین حال دچار سردرگمی ناشی از متکلف بودن متن نکند.

در بخشی از آن می‌خوانیم:
«خدای من
اینک این منم. بنده تو که خود را به سوی تو می‌کشم، بیزارم از آنچه بوده‌ام و آنچه کرده‌ام. آن‌قدر که شرم و آزرم و حیا اجازة نگریستن به رخسارت را و رو در رو شدن با تو را به من نمی‌دهد. و بخششت را می‌طلبم که عفو و بخشش، صفت زیبای کرامت توست.
خدایا! من پناهنده دستهای توام. مرانم و به وادی یاس و حرمان نکشانم. عاطفه‌ات را از من دریغ مکن و نهال توقعم را به دست طوفان سرگشتگی مسپار.
کاش می‌دانستم جای تو کجاست؟
کاش می‌دانستم که کدامین زمین! کدامین خاک! جای پای توست....
چه سخت است بر من که همه را ببینم جز تو.
چه دشوار است بر من که هیچ ترنّمی، صدایی، نجوایی از تو نشنوم.»