جایگاه رضا امیرخانی در رمان«رهش»، بیشتر در مقام یک منتقد اجتماعی در حوزه شهری است و او خود را موظف می داند در مقابل طرح ها و برنامه های مدیران شهری به ویژه در بخش های شمالی پایتخت واکنش نشان دهد.

امیرخانی در این رمان، منتقد جدی تقریبا همه برنامه ها و رویکردهای مدیریت شهری است. طرح های توسعه ای مدیران شهرداری را به منزله از بین بردن هویت پیشین شهر می داند که پیش از این متکی به آیین های کهن بوده و آسایش و آرامش شهروندان را در پی داشته است، اما شرایطی فعلی را مانند سم خطرناکی برای حیات شهروندان و مضر می داند.

از منظر امیرخانی، شهر تهران بر اثر ساخت و سازهای بی رویه و بیشتر شهرسازی عمودی در بن بست همه جانبه ای گرفتار آمده که راه برون رفت آن، دست نگه داشتن از ادامه طرح های توسعه ای شهری است. او معتقد است باید برگشت و شهر را دوباره با رویکرد تازه ای با لحاظ کردن ظرفیت های طبیعی محیط ساخت.

شخصیت های داستانی امیرخانی در رمان رهش، بیشتر کارکرد ابزاری دارند تا هویت باورپذیر که برخاسته از بطن جامعه باشند. آنها تیپ های آشنایی در جامعه امروز شهری در تهران هستند که هر کدام نماینده قشری هستند.

لیا و علا، زوج معمار، شخصیت های اصلی داستان هستند که مرد روحیه نسبتا منفعلی دارد و فقط به حفظ موقعیت کاری خود به عنوان معاون شهردار می اندیشد اما زن، به عنوان راوی داستان، رویکرد آرمانخواهانه دارد و معتقد است برنامه های مدیریت شهری اشتباه است. او در مقابل بسیاری از ارزش های هویتی و اجتماعی خود موضع می گیرد و سعی می کند تصویر تازه ای از خود و جهان بینی اش نشان دهد. هر چند گذشته اش متعلق به نگاهی در جامعه امروز است که او حالا از آن گریزان است.