ارمیا

رمان ارمیا همچون سایر نوشته های متفاوت رضا امیرخانی دارای ویژگی های نوشتاری خاص خود است و روایتی جذاب از حالات روحی یک رزمنده را از زبان خودش مطرح می کند .

قالب کتاب رمان گونه و در زمینه دفاع مقدس است .

رزمنده کتاب ارمیا از خانواده ای ثروتمند است که در شمال شهر تهران زندگی می کرده است و سال 66 تصمیم می گیرد به جبهه جنگ برود و در این میان با پسری از جنوب شهر به نام مصطفی آشنا می شود و دوستی عمیقی بینشان صورت می گیرد تا اینکه در جبهه مصطفی شهید می شود و ارمیا با تحولات عمیقی روحی که در او رخ داده است به خانه بر می گردد و ...

بخشی از کتاب را بخوانید :

بفرمایید تو ، بفرمایید آقا . ارمیا معمولا تو این سنگر هست .

معمولا که نه همیشه . اجازه بدهید . آقا ارمیا ! آقا ارمیا !

ارمیا چشم های خواب آلودش را گشود . مردمک چشمانش تازه اطراف صورت سرباز را مشخص می کرد . صورت سرباز داشت رنگ می گرفت . قیافه اش آشنا بود .

- آقا ارمیا ، یک آقایی دم در سنگر ایستاده کارت دارد . می گوید از دوستان شماست ولی به سنش نمی خورد .

ارمیا آن قدر با هوش بود که بفهمد پدرش آمده است . بلند شد . نگاهی به سنگر انداخت . سنگر هم انگار می دانست این آخرین نگاه ارمیا است . قطره ی اشک فروچکیده ی ارمیا را در آغوش گرفت . قطره روی خاک کوبیده سنگر گم شد . آرام آرام خاطرات گرم در خاک های جنوب گم می شدند . چشم ها پدر ارمیا را پیدا کردند . دست های پدر مثل دو بال پرنده باز شدند . ارمیا از دیدن پدر فقط متعجب بود . پدر متعجب بود . پدر جلو آمد . ارمیا هم به ناچار و به تقلید از او جلو رفت . پاهای پدر کشیده می شد . ارمیا شق و رق جلو می رفت ، تقلیدی اجباری . پدر از روی زمین کنده شد و به ارمیا آویخت . ارمیا از قطرات اشکی که پشت گردنش را خیس می کرد به رعشه افتاد .