دفتری از فصل قطور تاریخ مربوط به زندگی ، ازدواج و شهادت محمدابراهیم همت می‌شود که بخشی از آن را که از کتاب نیمه پنهان ماه 2 آورده‌ایم ، در زیر می‌خوانید :

تولد : 12 فروردین 1334
ورود به دانشسرای اصفهان : 1352
اعزام به کردستان : خرداد 1359
ازدواج با ژیلا بدیهیان : دی 1360
شهادت : 16 اسفند 1362

جوانی که از در آمد تو ؛ لباس سپاه تنش نبود ، یک پیرهن چینی داشت و لبه‌ جیبش عکس امام را زده بود که می‌خندید . شلوارش کُردی بود ، هر چند به او نمی‌آمد کُرد باشد . جثه‌اش نحیف بود ، ریشش بیش از معمول بلند و نگاهش ... نگاهش دختر را یاد اهواز انداخت ، یاد روزهای بچگی ؛ اهواز ، تهران ، تبریز ؛ به خاطر شغل پدرش ایران را یک دور گشته بودند . رو کرد به دوستش ، گفت : « بین برادرهای کُرد چه برادرهای خوبی پیدا می‌شن ! » دوستش خندید ، گفت : « برادر همت از بچه‌های اصفهانه . من توی دانشسرا باهاش همکلاس بودم . این‌جا مسوول روابط عمومی سپاهه . »

سرش را از روی بالش برداشت و نیم‌خیز شد ، همت را دید . مثل دفعه پیش همان‌جا در قاب در ایستاده بود . کفش‌هایی شبیه به گالش به پا داشت و خاک و گل تا پاتاوه‌هایش می‌رسید ؛ لابد تازه از منطقه می‌آمد . دختر خواست تعارفش کند بیاید تو ، اما نتوانست ، گلویش خشک شده بود ، از او می‌ترسید . فقط زیر لب سلامش را علیک گفت و هر دو ساکت شدند . همت این پا و آن پا شد و به موهایش که از گرد و غبار قدری کدر بود ، دست کشید . بعد با متانت شروع کرد صحبت کردن ؛ امروز این قدر کشته شدند ، چند نفر اسیر گرفتیم ، چه مناطقی آزاد شدند ... همه را توضیح داد و از همان دمِ در برگشت . دختر خنده‌اش گرفت . با خودش فکر کرد « مگه من فرمانده‌اش هستم که اومد و همه چیز را به من گزارش داد ! »

به حاجی گفتم : « خانواده‌ من تیپ خاص خودشون رو دارند . چندان مذهبی نیستند و از سپاهی‌ها هم خوششون نمی‌آد . احتمالا پدر و مادرم مخالفت می‌کنند ، صحبت با این‌ها با خود شما و دیگه این‌که من می‌خوام بدون مهریه ازدواج کنم . شما وقتی می‌رید پدرم رو راضی کنید ، مهر تعیین نکنید . »

چقدر ادعا داشت آن روزها ! چقدر خودش را حزب‌اللهی‌تر از حاجی می‌دانست ! وقتی قرار شد قبل از عقد با هم صحبت کنند او را قسم داد ، گفت « زندگی من باید همه چیزش برای خدا باشه . اگر لله می‌خواید با من ازدواج کنید ، صحبت کنیم . » اما حالا می‌داند ، یعنی حس می‌کند که این‌ها نبود . عشق و عاشقی هم نبود ؛ از حاجی تا همان لحظه عقد خوشش نمی‌آمد ، حتا بدش می‌آمد ! یک جور توفیق بود یا رحمت ، یک خوبی که خدا خواست و به او رسید ؛ انگار سهم او باشد .